Kategoria: W drodze

Sierpniowa wyprawa motocyklowa w Bieszczady

Tydzień po powrocie z Bike Week Łeba 2022 ruszyliśmy w podróż ponownie. Kolejnym celem była sierpniowa wyprawa motocyklowa w Bieszczady. Trudny, ale przede wszystkim długi powrót znad morza wcale nie odstraszył mnie od kolejnego wyjazdu. Bieszczady to zawsze dobry kierunek na wyprawę.

Droga w Bieszczady

Trasę wybraliśmy podobna do tej z wiosny. Z Lublina wyjechaliśmy rano w kierunku Biłgoraja drogą numer 835. Wysoka temperatura pod koniec sierpnia to ostatnio norma, ale ta podczas drogi w Bieszczady to przesada, która została przebita tylko podczas powrotu z tego wyjazdu, ale o tym później.

Droga 835 na odcinku w województwie lubelskim była prawie ukończona, ale wahadełek nie uniknęliśmy. Niestety na odcinku podkarpackim było znacznie gorzej. Kilka razy musieliśmy się zatrzymywać na światłach, ale to ostatnio nawet wyczekiwane podczas naszych tripów. Kierowaliśmy się w stronę Dynowa, gdzie mieliśmy po raz pierwszy przekroczyć San.

Po drugiej stronie Sanu

Przejechaliśmy mostem nad Sanem i wjechaliśmy na jedną z najlepszych tras jakimi jeździłem. Wzdłuż Sanu w kierunku wsi Ulucz i Dobra. Piękna droga z góry, a później aleją miedzy starymi drzewami. Ten widok wrył się w pamięć i ciężko wyobrazić mi sobie teraz inną drogę w Bieszczady.

Wyjeżdżając z Dobrej w kierunku Mrzygłodu ponownie przejeżdżamy nad Sanem. W Mrzygłodzie skręcamy w lewo i ponownie nad Sanem w stronę Tyrawy Wołoskiej. Tu nawierzchnia jest mieszana, raz jest wyremontowana, żeby przez następne kilka kilometrów znowu wymagała od nas mijania wielkich dziur.

W Tyrawie Wołoskiej skręcamy w prawo w kierunku… gór Słonnych. Genialnych serpentyn. 4 zakręty w górę i 10 niesamowitych w dół. Zazwyczaj jest tu sporo motocyklistów na ścigaczach, bo można naprawdę nisko zejść na kolano, ale mnie mnóstwo radości sprawiło zwyczajne przejechanie tych zakrętów. Widoki to sprawa drugorzędna.

Kiedy zjechaliśmy już na dól i dojechaliśmy do wsi Załuż skręciliśmy w lewo w kierunku Leska. Droga na tym odcinku to prawdziwy trip przyodowy. Pierwszy kilometr był remontowany i pełny luźnych kamieni, później droga nie pamiętała remontu i była potwornie dziurawa, a przed samym Leskiem była już tylko kręta. W Lesku krótka przerwa na schłodzenie się i ruszyliśmy w dalszą drogę.

Za bramą Bieszczad

Lekko już zmęczeni drogą i upałem przejechaliśmy San po raz kolejny na moście w Huzelach. Jazda po Wielkiej Petli Bieszczadzkiej to zawsze przyjemność. Ruch na trasie nie był zbyt duży, można było w pełni korzystać z uroków tej drogi. problemy z nawierzchnią były dopiero na wyjeździe w Cisnej, bo tu zaczął się remont.

W Wetlinie zatrzymaliśmy się w naszym ulubionym Starym Siole na obiad. Po obiedzie pojechaliśmy dalej w kierunku Zatwarnicy. W Brzegach Górnych zjechaliśmy z Pętli w kierunku Dwernika. Jazda droga wzdłuż rzeki to jedna z moich ulubionych tras w Bieszczadach, pełna zakrętów i zjazdów. W Dwerniku kolejnym moście na Sanie, skręciliśmy już w kierunku Zatwarnicy. Ostatnie kilometry drogi były już ciężkie, ale bardzo przyjemnie się jechało.

Beniowa

Na pierwszy rzut poszła ścieżka do Sianek, a jak się później okazało tylko do Beniowej. Z Zatwarnicy wyruszyliśmy przez Dwernik do Dwerniczka, gdzie wjechaliśmy na krótki moment na Pętlę, gdzie w Stuposianach skręciliśmy do Mucznego. Świetna droga pod górę, a później od Tarnawy Niżnej wzdłuż granicy z Ukrainą aż do Bukowca. W okolicach Tarnawy Wyżnej skończył się asfalt, a droga stała się kamienna. Przy zjeździe z góry znowu straciłem pewność jazdy, bo bałem się upadku.

Z parkingu w Bukowcu poszliśmy w górę w kierunku Sianek. Bardzo lubię to miejsce, z którego widać zabudowania i tory po stronie ukraińskiej. Kiedy doszliśmy do Beniowej i zatrzymaliśmy się na jedzenie okazało się, że jest za gorąco dla Mrów, a do Sianek jest za daleko, żeby się tam wybrać. tym razem musieliśmy odpuścić.

W drodze powrotnej wykorzystaliśmy strumień w Beniowej do schłodzenia się. Przy okazji od wschodu przyszła ciemna burzowa chmura, która przeszła co prawda bokiem, ale asfalt był mocno mokry.

Wracając z wyprawy pojechaliśmy na obiad oczywiście do Wetliny. Powrót do Zatwarnicy o zmierzchu to było wyzwanie, bo jazda po drogach pod drzewami przy zapadającej ciemności do najłatwiejszych nie należy.

Mała Rawka

Kolejny cel podczas tego wyjazdu to rewanż na Małej Rawce za poprzednie wyjście w maju 2021. Poprzednio jak tu byliśmy pogoda nas nie rozpieszczała, a ja skręciłem nogę. Tym razem pogoda dopisała, może nawet za bardzo. Skróciliśmy planowany szlak i zeszliśmy do Przełęczy Wyżnej zamiast do Wetliny.

Podczas powrotu z Małej Rawki Andrzej wybrał się na przeprawę przez bród na Dwerniku, co doprowadziło do awarii „Benka” i unieruchomieniu go na tydzień… musieliśmy po niego za tydzień wrócić…

Wodospad Szepit

Ostatniego dnia w Bieszczadach postanowiliśmy się nie ruszać nigdzie daleko, ale przejdziemy z Zatwarnicy dookoła Dwernika, aż do wodospadu Szepit. Był to dzień małych kryzysów. Mrówy nie bardzo współpracowały, upał doskwierał, a szlak był odsłonięty. Całe szczęście druga część wyprawy była przez las i była naprawdę ciekawa. Prawie 13 kilometrów pięknym bieszczadzkim lasem.

Pętlą do domu

W drogę powrotną do Lublina wyruszyliśmy niestety już tylko jednym motocyklem. Było bardzo gorąco, a w ubraniu motocyklowym to doznanie było spotęgowane. Jadąc Pętlą bieszczadzką do Leska jechałem w koszuli motocyklowej, ale nie był to dobry wybór, bo upał powodował senność. Z racji tego, że jechaliśmy w sobotę na drodze był dość duży ruch, ale mało motocyklistów, a tych na chopperach prawie w ogóle.

z Leska do Przeworska

W Lesku postanowiliśmy się na chwilę zatrzymać. Pierwszy raz od nie pamiętam kiedy wypiłem napój energetyczny. Nie dałbym rady bez tego wrócić do domu. Koszulę schowałem i w dalszą drogę ruszyłem w samej koszulce. Nie pomogło to bardzo na komfot jazdy nadal było niesamowicie gorąco. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek w podobnych warunkach jechał na motocyklu.

Po minięciu Sanoka, skręciliśmy na drogę 835 w kierunku Lublina na znany szlak.

Do Domu

Droga od Przeworska to już całkowicie inny rytm jazdy. Było troszkę chłodniej, a jazda przy zachodzącym słońcu dawała masę przyjemnych doznań. W Biłgoraju na tyle się ochłodziło, że mogłem założyć koszulę i ruszyliśmy w drogę na ostatnie 100 kilometrów.

Pierwszy raz podczas powrotu z Bieszczad nie zmokłem, ale za to było mi bardzo ciepło. Ostatnie kilometry już po zmroku robiły niesamowite wrażenie.

Sierpniowa Wyprawa motocyklowa w Bieszczady

Sierpniowa wyprawa motocyklowa w Bieszczady to w podsumowaniu sześć dni jazdy podczas której przejechałem około 1000 kilometrów. Genialne widoki, świetne drogi i sporo odpoczynku dla głowy. Bardzo lubię takie wyjazdy, gdzie nie trzeba się spieszyć, ani uciekać przed deszczem. Do tego perspektywa powrotu w Bieszczady tydzień później, która nie była kompletnie zaplanowana.
Bike Week Łeba 2022

Bike Week Łeba to zlot motocyklowy, który odbywa się w Łebie. W tym roku, pod koniec lipca powstał pomysł, żebyśmy się wybrali do Łeby… Kto był w Łebie w sezonie, wie, że to nie jest miejsce dla ludzi. Dlatego pomysł przyjąłem lekko sceptycznie. Początkowo miał to być wyjazd tylko motocyklowy. Jednak na kilka dni przed wyjazdem doszliśmy do wniosku, że może to być też ciekawy wyjazd rodzinny.

Skład na wyjazd wyglądał następująco: Keeway Superlight 125, Benelli TRK 502x oraz samochód wsparcia w postaci Volvo. Trasa zapowiadał się imponująco od samego początku, bo prowadziła przez 4 województwa, a w sumie mieliśmy do pokonanie około 1400 km.

Dzień 1 – Jazda w deszczu do Warszawy

Pierwszego dnia mieliśmy w planie przejechać 200 km z Lublin (no dobra, najbliższych okolic) do Warszawy. Szybki przelot przez Dęblin, Otwock do Warszawy i nocleg w hostelu… Wiadomo jednak, że jak się planuje sprawny przejazd to zazwyczaj idzie coś nie tak. Tym razem musieliśmy walczyć z deszczem, a padało od samego startu praktycznie do granic Warszawy.

W pewnym momencie musieliśmy zatrzymać, bo zaczęło mną telepać z zimna. To była świetna okazja do odpalenia i pierwszego testowania w boju grzanej kamizelki, którą dostałem od żony. Sprawdziła się idealnie. Przeciwnie do mojego zmysłu panowania nad bateriami w GoPro. Uznałem, że bateria wytrzyma i nie zmieniłem jej na postoju i na samym wjeździe do Warszawy oczywiście padła. A stolica robiła akurat fajne wrażenie. Było po deszczu i zapadłą zmrok… prawdziwie filmowo. Niestety ja tego oczywiście nie nagrałem.

Do hostelu dotarliśmy około 21 i zanim się rozpakowaliśmy była już 22. Musiałem jeszcze odrobinę doczyścić ręce, bo te zafarbowały od mokrych skórzanych rękawic na czarno… a to nie było takie proste, bo zajęło mi to kolejnych kilka dni.

Dzień 2 – Znowu deszcz, ale też upał i turbo drzemki

Drugi dzień to planowany rekord doby jazdy na motocyklu. Plan zakładał około 480 km z Warszawy przez Płońsk, Iławę, Malbork do Łeby. Była to podobna droga, którą pokonałem w zeszłym roku jadąc do Białogóry. Pięknie położone warmińsko-mazurskie drogi pełne wiatraków i małych miasteczek. Nasza droga do Łeby tego dnia miała trzy etapy, które świetnie komponowały się z granicami województw.

Deszcz, słońce i szaleni kierowcy

Pierwszy etap to jazda w deszczu drogami krajowymi numer 7 i numer 10. Deszcz złapał nas zaraz po wyjeździe z Warszawy w Modlinie. Padało prawie do zjazdu z DK10 w okolicach wsi Zawidz (przypadek?). Podczas jazdy po drodze numer 10 nie brakowało szalonych kierowców, którzy wyprzedzali w niewielkiej odległości motocyklistów mimo padającego deszczu. Kompletny brak wyobraźni. Nie mogłem doczekać się, kiedy opuścimy drogę krajową i zjedziemy na ulubione „żółte drogi” wojewódzkie. Kiedy to nastapiło zaczęło nawet świecić słońce (!) i zrobiło się gorąco. Niestety nie wysuszyło mi tak szybko przemoczonych nie przemakalnych butów.

Pierwszy postój od Modlina przypadł na stacji w Żurominie. To była okazja do podsuszenia, rękawic, butów i zdjęcia kamizelki, bo zrobiło się naprawdę cieplutko. Nie którzy też skorzystali z okazji do podładowania baterii podczas turbodrzemki.

Chwilę później przejechaliśmy granicę kolejnego województwa.

Droga z wiatrakami i taksówkarze-piraci

Drugi etap naszej trasy to jazda po drogach województwa Warmińsko-Mazurskiego przez Lidzbark, Lubawę i Iławę. Piękne drogi mało uczęszczane, ale świetnie położone i pełne genialnych zakrętów. Krajobraz usiany elektrowniami wiatrowymi i lasami.

Minęliśmy Lidzbark i fantastyczną drogą wśród pól zmierzaliśmy do Lubawy. Tutaj zorientowałem się moje plany na tankowania muszę zmienić. Planowałem uzupełnienie paliwa w Warszawie, żeby dojechać do Malborka, ale już tutaj pojawiła się potrzeba tankowania.

Niestety i na tym etapie zdarzył nam się incydent z kierowcą taksówki z Iławy. Wymusił skubaniec pierwszeństwo na Andrzeju i ten otarł się kołem o taksówkę. Całe szczęście nic się nie stało i mogliśmy jechać dalej w kierunku Malborka. Mimo tego incydentu Iława zrobił na nas bardzo przyjemne wrażenie miejsca, które moglibyśmy odwiedzić.

Z Malborka w kierunku Łeby

Ostatni etap tego dnia to przejechanie przez Malbork i rundka wokół zamku i wyruszenie przez Kościerzynę w kierunku Łeby. Zaczęły dopadać nas lekkie kryzysy, przez temperaturę i kilometry, które przejechaliśmy. Drogi nadal były rewelacyjne, ale już mniej urokliwe niż te na Warmii.

Po przekroczeniu Wisły w okolicach Bałdowa kierowaliśmy w stronę Swarożyna, w którym mieliśmy zjechać z DK22 w kierunku Godziszewa, a następnie Skaryszewa, gdzie zrobiliśmy sobie kolejną przerwę na pożywienie przed ostatnim etapem drogi.

W Kościerzynie jednak musieliśmy znaleźć miejsce na kolejną turbodrzemkę i można było jechać dalej na północ drogą 214.

Przejechaliśmy przez Lębork i worek z motocyklistami się rozwiązał. Od strony Łeby jechały tłumy motocyklistów, którzy wracali z popołudniowej parady. Ten odcinek to już walka ze zmęczeniem i pojawił mi się ból w kolanach od siedzącej jak na krześle pozycji. Do Łeby dojechaliśmy późnym popołudniem tuż przed godziną 20. Rozpakowaliśmy się i poszliśmy na plaże zjeść kolację.

To była mega długa droga, która rekordem miała pozostać jeszcze dwa dni. 480 kilometrów, które przejechaliśmy w 12 godzin, bez pośpiechu i spokojnie.

Dzień 3 – Plażing, parada motocyklowa na Bike Week Łeba i czarne chmury

Jedyny wolny od dalekich przejazdów motocyklowych dzień podczas tego wyjazdu. Wybraliśmy się na plażę, żeby zasmakować parawaningu. Kilka godzin na plaży pośród tłumu ludzi, którzy grodzą dostęp do morza niczym Amerykanie granicy przed Meksykanami. Kompletny non sens, który już dawno zatracił swoją pierwotną ideę ochrony przed wiatrem. Plaża mimo parawanów i gigantycznych tłumów to jednak miejsce, gdzie można chłonąć klimat morza.

Z plaży udaliśmy się na teren zlotu motocyklowego Bike Week Łeba. Jednak z racji, że był to ostatni dzień zlotu motocykli było już niewiele, a uczestnicy nie byli w okolicach południa w najwyższej formie. Poszliśmy na obiad, żeby jeszcze wyrobić się przed popołudniową paradą motocyklową.

Na samą paradę finałową podczas Bike Week Łeba 2022 wybraliśmy się tylko motocyklami. Hałas jaki generowali inni uczestnicy, zwłaszcza ci, co robili łutututu skutecznie odstraszył Mrówy przed udziałem w tym wydarzeniu. Parada ulicami Łeby to ciekawe doświadczenie. Mnóstwo motocykli, jeszcze więcej gapiów-turystów. Mam jednak opinie, że nie było to warte drogi, jaką musieliśmy pokonać następnego dnia. A i jeszcze sobowtór Jacka Sparowa wypadła z bagażnika… nie nagrało się.

Po paradzie wybraliśmy się jeszcze na kolację na plażę, a znaleźli się też i tacy, co wybrali się na wieczorne ~~morsowanie~~ pływanie w morzu. Zachód słońca nad morzem robi jednak największe wrażenie. Prawie tak duże jak czarna chmura, która zmierzała od strony Trójmiasta. Okazało się, że z takiej chmury… deszczu ani burzy nie było.

Dzień 4 – Najdłuższy dzień motocyklowy

To był zdecydowanie najdłuższy dzień na motocyklu w historii mojej jazdy. 14,5h drogi i 680 km. To mój osobisty rekord dobowy, którego nie planuję powtarzać ani poprawiać, ale wiecie jak to jest z planami. Najkrótsza droga z Łeby do Lublina, która pomijała autostrady i drogi ekspresowe wiodła przez Lębork, Kościerzynę, Grudziądz, Brodnicę, Płońsk, Sochaczew, Kozienice i Puławy. Droga dała w kość, ale i mnóstwo satysfakcji.

Wyjazd z Łeby, pomoc motocyklistom i walka ze snem

Zanim jednak wyjazd z Łeby to jeszcze szybkie śniadanie na pustej plaży. Musieliśmy naładować baterie przed długą drogą to i patrzenie na morze w tym pomogło. W drogę wyruszyliśmy o 8:30, czyli mniej więcej zgodnie z planem.

Już od wyjazdu z Łeby musieliśmy się zmagać z wysoką temperaturą i słońcem, które było mocno rozproszone przez chmury i bardzo raziło. Chcieliśmy też zatankować na wylocie z Łeby, ale stacja była bardzo oblegana przez motocyklistów, więc wybraliśmy następną stację. Tutaj spotkaliśmy chłopaków ze Śremu na dwóch Kawasaki, zanim zebraliśmy się do drogi musieliśmy pomóc im w odpalenie jednego z motocykli. Ruszył dopiero po podłączeniu kabli rozruchowych do samochodu. Mam nadzieję, że dojechali cało do domu.

Nasza dalsza jazda stała pod znakiem usypiania. Podejrzewam, że rozproszone światło powodowało ciągłe przymrużenie oczu i to przechodziło w senność. Droga jednak była świetna i jechało się całkiem sprawnie. Tuż za Kościerzyną kolejny postój na kawę. Po 40 minutowej przerwie ruszyliśmy w stronę Grudziądza. Przed Grudziądzem dogoniła nas grupa motocyklowa, która liczyła kilkanaście motocykli.

Turbodrzemka i zamek krzyżacki

Przejazd przez Grudziądz poszedł bardzo sprawnie. Puste miasto w dzień wolny to dobra okazja do szybkiego przejechania. Wybraliśmy drogę 534 w kierunku Radzynia Chełmińskiego. Pięknie położona droga z bardzo małym ruchem. Ja się trochę rozbudziłem i jechało się na tym odcinku całkiem sprawnie. W Radzyniu przy wyjeździe z zakrętu wyłaniają się ruiny zamku krzyżackiego znanego z Pana Samochodzika i Templariuszy. Zatrzymaliśmy się na wylocie z Radzynia, gdzie zjedliśmy drugie śniadanie daliśmy chwilę odpocząć oczom i byliśmy gotowi do dalszej długiej jazdy.

Teraz kierunek Brodnica. Za Brodnicą zanim zmienimy województwo… przerwa na turbodrzemkę. Następnie ruszyliśmy w kierunku Rypina trasą numer 560 na Sierpc. Tu jednak walory estetyczne niestety siadły i skupialiśmy się na sprawnej jeździe. Tuż przed Sierpcem zmieniliśmy województwo na mazowieckie.

Droga krajowa i ucieczka przed chmurą

W Sierpcu wjechaliśmy na drogę krajową oznaczoną numerem 10 i skończyło się jeżdżenie na pusto. Ruch był zdecydowanie większy, ale nie było wielkiego dramatu. Niestety zmęczenie zaczęło wchodzić nam za mocno. Kolejny postój na kawę oraz tankowanie zaraz za Drobinem. Tu na niebie pojawiła się ciemna chmura z której słychać było pojedyncze grzmoty. Miałem nadzieję, że uda nam się ją ominąć.

Drogą numer 10 dojechaliśmy aż do Płońska, gdzie skręciliśmy na południe w kierunku mostu na Wiśle w Wyszogrodzie. Niestety znowu posłuchałem się nawigacji map google’a zamiast własnej intuicji i zamiast trzymać się drogi numer 50 skręciliśmy w lewo na 570, co zmusiło nas do nadłożenia drogi. kolejne 5 dodatkowych kilometrów…

Przejechaliśmy przez Wisłę i alej w kierunku Sochaczewa, gdzie musiałem zatankować, bo w baku pojawiał się lekka Sahara.

Ostatni odcinek… wszystko jest czarnym psem

Ostatni odcinek drogi to już walka ze zmęczeniem i wielkim ruchem na DK50. Odcinek od Sochaczewa do Wiskitek to jeden wielki sznur samochodów i ciężarówek. Rozluźniło się dopiero po ich zjeździe na A2. Do samego Grójca droga była szeroka, bo to forma drogi ekspresowej bez podwyższenia jej kategorii… wiecie dwa pasy i generalnie inni kierowcy cisnęli. Zaczęło się ściemniać, co w połączeniu ze zmęczeniem znacznie utrudniało jazdę. Całe szczęście ruch nie był tak duży.

Zatrzymaliśmy się na stacji, żeby rozprostować nogi i chwilę odpocząć, a zaraz za postojem kolejny psikus nawigacji… pokierowała nas przez Rososz, a tam w pewnym momencie skończył się asfalt… Zaoszczędziliśmy kilometry, ale nie wiem czy skróciło to czas naszej drogi.

Wyjechaliśmy w Potyczu, gdzie wjechaliśmy na drogę krajową numer 79 w kierunku Kozienic. To już kawałek po którym jechaliśmy całkowitej ciemności, a każdy cień układał się w czarnego psa, jelenia czy innego renifera. Dzięki temu do zmęczenia, doszedł jeszcze stres, że coś stoi na drodze. W takich warunkach nie da się czerpać przyjemności z jazdy.

Szczerze mówiąc odcinka od Kozieniec do domu nie bardzo pamiętam. Jechaliśmy drogą, którą dobrze znamy i jechaliśmy trochę na autopilocie. Ruchu już prawie nie było tak jak i widoków. Trasę od Puław przez Bogucin do Niemiec pokonałem na resztkach energii, a przed samymi Niemcami zaczęło… padać a jakże.

Podsumowanie wyjazdu na Bike Week Łeba 2022

Wyjazd na Bike Week Łeba był bardzo udany, ale nie wiem czy powtórzę to w przyszłości. Na pewno nie w takiej samej formie.

Podczas całego wyjazdu przejechałem ponad 1400 km w cztery dni z czego trzy dni to jazda w trasie. Z Pogodą mogliśmy trafić lepiej, ale nie możemy narzekać. Mało w tej trasie układało się jak należy, ale całe szczęście uchowaliśmy sie przed awariami i innymi przykrościami. Jedyne z czym musieliśmy się mierzyć to zmęczenie i trochę deszczu.

Dwa rekordy dobowe w jeździe na motocyklu, ale ten drugi to była przesada. Wniosek z tego wyjazdy mam taki, że 500 km na 125 to jest absolutny max jaki można z przyjemnością pokonać. Większy dystans to już zbyt duży poziom stresu i zmęczenia.

Mój motocykl spisał się w tej trasie kapitalnie. Po zamontowaniu SissyBara, który robił za bagażnik, a bagaż za oparcie okazał się niesamowicie wygodny. Podczas trasy niczego mu nie brakowało. Uniknął też jakichkolwiek usterek i przygód, które przy takim dystansie są spodziewane.

Patronite

Przypominam, że W drodze będzie się rozwijać szybciej i ciekawiej jak zdobędę patronów. Będę Wam wdzięczny za dołączenie do projektu. Odwdzięczę się fotograficznie docierając do Was motocyklem bez GPS, oczywiście.
Bieszczady – Wrzesień 2021

Trzeci motocyklowy wyjazd w Bieszczady, żeby zobaczyć Bieszczady jesienią. Tym razem trochę inaczej niż poprzednio, bo drogę w Bieszczady pokonałem samotnie. Tradycyjnie jednak powrót z małymi przygodami. Będąc w Bieszczadach przeszliśmy szlak przez Połoninę Wetlińską i Bukowe Berdo. Odkryte Izdebki weszły już do zestawienia najpiękniejszych dróg, jakie widziałem.

Droga w Bieszczady jesienią

W drogę w Bieszczady, tym razem pojechałem sam. Jako najwolniejszy w całej ekipie na wyjazd wyjechałem około południa, a reszta ekipy miła jechać szybszą trasą DK19 i S19. Mieliśmy się spotkać zaraz za Sanokiem i razem przekroczyć bramę Bieszczad w Huzelach. Jak się okazało… szybsza droga nie byłą jeszcze szybsza (bo strategiczne fragmenty tej trasy dopiero miały być oddawane) niż trasa, którą ja wybrałem.

Zaplanowałem jazdę trasą DW835 do Biłgoraja, później przez Leżajsk i Łańcut przez Izdebki do Sanoka. Trasa przepiękna, ale wiodła momentami drogami, które są bardzo lokalne. Wąskie ścieżki, mocno zniszczone nawierzchnie, ale warto było dojechać do Izdebek. Niesamowicie pokręcona droga, którą przejechałem 2-3 razy w tą i z powrotem. Trzeba było jednak zmierzać dalej w kierunku Sanoka na miejsce spotkania z resztą załogi.

Kiedy dojechałem do miejsca spotkania okazało się, że mają opóźnienie ruszyłem w kierunku Krywego, gdzie mieliśmy nocleg. Samotna jazda przez Wielką Pętlę Bieszczadzką to było niesamowite doświadczenie. Uwielbiam tą drogę i mógłbym nią dojeżdżać do pracy.

Do Krywego dotarłem po prawie 8 godzinach jazdy. Szybki przepak i w drogę do Wetliny na późny obiad w niezawodnym Starym Siole. To było nowe miejsce spotkania.

Połonina Wetlińska

Pierwszego dnia pobytu zjedliśmy śniadanie w Starym Siole i ruszyliśmy do Brzegów Górnych, gdzie zaczyna się szlak przez Połoninę. Podejście okazało się po raz kolejny dość ciężkie, było ciepło, a trudno było złapać oddech, bo forma nie byłą najwyższa. Po godzinie i 30 minutach dotarliśmy na górę.

Pięknym szlakiem w kierunku Osadzkiego Wierchu, to jedno z najpiękniejszych miejsc jakie widziałem. Mijaliśmy wielu turystów, którzy siedzieli i po prostu patrzyli się na widok. Bardzo to budujące, że ludzie nadal to robią, a nie tylko lecą na zapalenie płuc od punktu A do B.

Dalej przez Osadzki Wierch w kierunku Przełęczy Orłowicza. Stojąc na szczycie Osadzkiego Wierchu i patrząc na zachód można zobaczyć najbardziej bieszczadzki widok. Tak właśnie widzę Bieszczady jak je sobie wyobrażam. Kiedy doszliśmy na Przełęcz część ekipy poszła jeszcze na Smerek, a ja zostałem, żeby złapać oddech i odpocząć w pięknym miejscu.

Zejście do Wetliny według drogowskazu zajmuje 2 godziny. My po 45 minutach byliśmy już na Manhatanie, a wcale nie zbiegaliśmy, bo niby po co mielibyśmy?

Bukowe Berdo

Trzeci dzień wyjazdu i drugi w Bieszczadach to wyjście na, które czekaliśmy 12 lat. Bukowe Berdo z Widełek do Ustrzyk Górnych. Ponad 20 kilometrów 1071, przewyższeń i piękne widoki. Ruszyliśmy z Krywego przez Wetlinę do Widełek, gdzie zostawiliśmy Keeway’a i pojechałem z Andrzejem odstawić samochód do Ustrzyk Górnych.

Z Ustrzyk do Widełek dotarłem jako pasażer motocykla… to nie jest moje ulubione doświadczenie. Jechać na motocyklu i nie mieć wpływu na to, co się dzieje jest wysoce niekomfortowe. Okazyjnie mogę tego doświadczyć, ale bycie plecakiem to zdecydowanie nie dla mnie.

Wchodząc trasą z Widełek idzie się przez większość czasu przez las. Wędrowanie przez las nie przysparza widoków, ale zawsze w Bieszczadach na jego końcu można spodziewać się czegoś, co zapiera dech. Warto się przemęczyć, bo po dojściu na Bukowe można zobaczyć tak piękny widok, że rekompensuje wszystko. Bieszczady jesienią prezentują się tu najlepiej. Po wejściu na Bukowe okazało się, że jest… bardzo zatłoczone. Byłem tam trzeci raz i jeszcze nigdy nie widziałem tylu turystów, różnej maści.

Później schodami (!) w dół przez Przełęcz GOPRowską i podejście również pod schodach pod Tarnicę. Niestety to nie było bieszczadzkie doświadczenie. Pełno „turystów” pod wpływem alkoholu, głośnych i nie pasujących do klimatu. Szybko opuściliśmy Przełęcz Krygowskiego i udaliśmy się czerwonym szlakiem w kierunku Ustrzyk. Droga w dół był sporym obciążeniem dla kolan i po 6 godzinnym marszu dopadło nas znużenie.

Ostatecznie po 7 godzinach i 15 minutach dotarliśmy do Ustrzyk Górnych. Musieliśmy jeszcze samochodem dotrzeć do Widełek po motocykle i mogliśmy ruszać na zasłużony „wegański” półmisek jagnięcy.

Droga do Domu

Droga powrotna przez Pętlę Bieszczadzką, Huzele, Sanok, Mrzygłód w kierunku Izdebek. Później przez Dynów, Łańcut i Leżajsk i Biłgoraj do domu. Wszystko szło pięknie do ostatnich kilometrów. W Lublinie jak zwykle złapał nas deszcz, a na 10 kilometrów przed domem okazało się, że śruba mocująca tylną zębatkę się ułamała i musiałem zrobić małą prowizorkę.

Bieszczady jesienią

Bieszczady jesienią są dla mnie najpiękniejsze. Tyle razy podróżowałem w Bieszczady i jeszcze nigdy nie zahaczyłem o Izdebki. Nie wiem jak to było możliwe. Samotna jazda to ciekawe doświadczenie, ale lepiej się jedzie w większej grupie. Myślę, że podróżowanie w grupie ma więcej klimatu.

Mnóstwo kolorów w górach, piękna pogoda i te niesamowite trasy. Był to czwarty nasz tegoroczny wyjazd w Bieszczady, ale to nie było nasze ostatnie słowo. Bardzo bieszczadzki rok!
Pierwszy rok na motocyklu

Dzisiaj mija pierwszy rok na motocyklu. Zakup Keeway’a Superlighta to był najlepszy wybór jakiego wtedy mogłem dokonać. Okazało się, że to świetny motocykl, myślę, że nie tylko na pierwszy motocykl, ale tak ogólnie. Przejechałem na nim kawał drogi, a on prawie nigdy mnie nie zawiódł (raz się zdarzyło z jego winy i może trzy razy z mojej).

Przebieg

W tym roku przejechałem na nim 14 300 km. Jak na pierwszy rok na motocyklu, myślę, że całkiem nieźle. Na ten przebieg składają się trzy wypady w Bieszczady, jeden nad morze i kilkanaście krótszych (choć niekoniecznie dużo krótszych ) tras. Bardzo dawno nie spędziłem tyle czasu w podróży. W końcu też podróżuję dokładnie jak trzeba. Poza głównymi drogami, odkrywając nowe miejsca, a znane miejsca na nowo.

Motocykl, służy również do codziennego dojeżdżania do pracy, więc kilometry łatwo wpadają. Nie przeszkadza mi temperatura poniżej 10°C, ani deszcz. Zatrzymuje mnie tylko temperatura poniżej 3°C stopni.

Modyfikacje

Motocykl to nie tylko środek lokomocji. Przede wszystkim to wielki plac zabaw, pole do modyfikacji i spędzenie czasu na naprawie, poprawie i udoskonalaniu swojego motocykla.

Lampa przednia

Na pierwszy rzut poszła przednia lampa. Oryginalna niestety wcale nie dawała światła i narażała na nie przyjemne sytuacje po zmroku. Decyzja o jej wymianie zapadła po zdarzeniu z rowerzytą, który jechał po zmroku i bez odblasków oświetlenia przez las. Zbyt późno go zauważyłem, żebym się nie najadł strachu. Całe szczęście z na przeciwka nic nie jechało i mogłem gwałtownie zmienić kierunek.

Tylna opona

Tylna opona wymieniona po tym, jak kilka razy na wilgotnym asfalcie złapałem uślizg. Oryginalna chińska była bardzo twarda, a po zmianie założyłem Metzelera i uślizgi się skończyły.

Lusterka

Kolejna rzecz jaka uległa zmianie to lusterka. Powody były tylko dwa, ale istotne. Oryginalne lusterka powodowały to, że nic za mną nie widziałem. Zasłaniałem widok w lusterka swoimi ramionami, a to mogłoby być bardzo niebezpieczne. Drugi powód, był tak, że te fabrycznie montowane lusterka były bardzo kruche… i uległy zniszczeniu podczas nauki jazdy po błotnistej drodze.

Wymieniłem lusterka na takie montowane od spodu do obciążników. Świetnie się sprawdzają i wyglądają bardzo stylowo.

Napęd

Trzy elementy. Przednia zębatka wymieniona na mniejszą z 17z na 15z. Motocykl dzięki temu jest trochę bardziej żwawy, a prędkości mu to nie ujęło. Pierwsza wykazywała już spore ślady zużycia i wymieniłem ją na dokładnie taką samą jak ta oryginalna. Łańcuch oryginalny się rozerwał przy około 7 tys. kilometrów… po prostu pękł. Drugi łańcuch wymieniony przed wymianą zębatek, więc również rozciągnął się za bardzo. Trzeci, który jest założony obecnie wymieniony przy zmianie zębatek.

Klocki hamulcowe

Przednie klocki hamulcowe z racji słabego tylnego hamulca zużywają się znacznie szybciej niż zakładałem. Całe szczęście wymiana ich nie jest, aż tak skomplikowana i mogłem to sam załatwić.

Sakwy

Bagaż to podstawa przy dłuższych wyjazdach. Zresztą i po zakupy można pojechać. Sakwy pod siodłowe sprawdzały się prawie cały rok bez stelaża, ale w końcu się zebrałem i jesienią zamontowałem i stelaże pod nie.

Przygody

Było ich w tym roku co najmniej kilka. Większość pozytywnie zakończona, ale nie wszystkie były miłe.

Urwany łańcuch

W drodze do pracy, tydzień przed pierwszym wyjazdem w Bieszczady oryginalny łańcuch powiedział pass i… odpuścił na ogniwie. Kilka godzin później przy pomocy Andrzeja zmontowaliśmy łańcuch, który nie chciał się spiąć.

Brak paliwa

Przygoda to brak paliwa w baku. Do tego w górach. Całe szczęście w takie wyjazdy nie jeździ się samemu i była załoga, która dowiozła w butelce po wodzie trochę paliwa, żebym mógł się doturlać do stacji.

Na motocyklu nie da się zgubić

Jazda na motocyklu to jedna wielka przygoda. Nie da się zgubić podczas podróży, a najwyżej można jechać nie zaplanowaną trasą. Jednak nigdy to nei będzie zagubienie. Ile zajmuje Wam droga na stację benzynową? Mnie czasami więcej niż zasięg na pełnym baku.

Łoś

Wspominałem o tym w relacji z wyjazdu nad morze. Łosie na drodze często stoją, ale nie są tak olbrzymie! Byłem bardzo blisko potężnego dzwona z wielkim zwierzakiem.

Spostrzeżenia po pierwszym roku na motocyklu

Nowe drogi

Jazda na motocyklu 125 ccm spowodowała, że zacząłem unikać głównych dróg. Od roku nie jeżdżę już drogami klasy S, rzadko zaglądam na drogi krajowe. Staram się wybierać drogi wojewódzkie, a często nawet powiatowe. Podróżuję w końcu jak należy poza głównym szlakiem można poznać nowe miejsca.

Tak właśnie odkryłem dla siebie serpentyny w Izdebkach i serpentyny w ogóle. Okazało się, że pokręcone drogi mają zupełnie inny wymiar niż w samochodzie i dają całkowicie inne dużo ciekawsze doznania.

„S” to zło!

Drogi ekspresowe, a o autostradach się nawet nie wypowiem to nie jest miejsce dla motocyklisty, a tego na 125 w szczególności. Przyjemność jazdy po takich trasach na małym motocyklu jest znikoma, a wcale szybciej się nie przemieszcza niż drogami wojewódzkimi. Przyjemność z jazdy odbierają kierowcy samochodów, którzy często nie zachowują odległości od innych uczestników ruchu. Oprócz tego jest jeszcze walka z wiatrem miedzy ekranami, która na lekkim motocyklu nie jest najłatwiejsza.

Odkryłem „dłubanie” przy motocyklu

Zawsze sprawiało mi trudność określenie, co w samochodzie może nie działać. Nie mówiąc już o tym, że nie miałem pojęcia jak to naprawić. Teraz przy motocyklu, który jest kompletnie analogowy okazało się, że całkiem dużo rzeczy jestem w stanie zrobić sam. Oczywiście nie każda rzecz zostanie przeze mnie naprawiona, ale sporo już się nauczyłem i wymiana zębatek, łańcucha, lampy czy świecy to nie wiedza tajemna. Sprawia to bardzo dużo satysfakcji i sporo radości.

Last but not least…

Ludzie

Przez ten rok spotkałem na trasie bardzo dużo ludzi, którzy byli chętni pomóc w razie awarii, wykazywali zainteresowanie mną, maszyną, celem podróży. Największymi bohaterami tego roku będą na pewno ludzie z A’Bell Bosch Service o który już pisałem, ale podziękowań nigdy dość. To najlepszy przykład tego, że duch w narodzie nie ginie i możemy być dla siebie mili, a nawet bezinteresowni.

Nie spodziewałem się, że motocykl może otworzyć tyle drzwi i przywrócić mi wiarę w ludzkość. Jest to zdecydowanie jedno z zaskoczeń roku. Otworzyło głównie mnie, ale o tym kiedy indziej.

Pierwszy rok na motocyklu na YouTube’ie

Na YouTube’ie też jest podsumowanie pierwszego roku na motocyklu! Zbierałem się do nagrania i opublikowania odcinka dosyć długo, bo to pierwszy gadany odcinek…

Patronite

Przypominam, że W drodze będzie się rozwijać szybciej i ciekawiej jak zdobędę patronów. Będę Wam wdzięczny za dołączenie do projektu. Odwdzięczę się fotograficznie docierając do Was motocyklem bez GPS, oczywiście.
Białogóra 2021

Wyjazd, którego mottem było: Podróżowanie bez przygód jest nudne. Po trzech lata wróciliśmy do Białogóry. Tym razem pod koniec sierpnia. Wyjazd nad morze to odmiana od tras w Bieszczady. Drogi na północy Polski są równie ciekawe i malowniczo położone, jak górskie serpentyny. Droga pełna przygód, walki z wiatrem, awariami, ale bardzo satysfakcjonująca

Nad morze

Trasę rozłożyliśmy od razu na dwa dni. Pierwszego dnia po południu mieliśmy wyjechać do Warszawy i tam przenocować. Drugiego dnia miałem wyjechać wcześniej niż Kasia z Mrówami i jechać trasą S7, a Kasia autostradami A2 i A1. Mieliśmy się spotkać w Gdańsku i stamtąd razem ruszyć do Białogóry już w komplecie. Tyle teoria…

Dzień 1

Pierwszy tak kłopotliwy wyjazd motocyklem. Zaczęło się od tego, że kilka dni przed wyjazdem wymieniłem łańcuch. Na dokładnie taki sam jak poprzednio, ale zrobiłem to sam i chyba nie do końca poprawnie. okazał się, że po przejechaniu 25 kilometrów łańcuch się rozpiął, a ja straciłem napęd. Całe szczęście możemy liczyć na Andrzeja i jak zwykle wyciągnął nas, a w zasadzie mnie, z opresji. Musiałem chwilę poczekać, a Mrówy z Kasią pojechały do Warszawy. Andrzej dowiózł nową zapinkę i już w 15 minut później zamontowaliśmy ją i mogłem ruszać dalej. Zaczęło się niestety ściemniać i musiałem już mocniej koncentrować się na drodze…

Teraz hit wyjazdu. Było ciemno więc już nie nagrywałem przejazdu, bo i tak nic ciekawego by się nie nagrało. Oprócz tego łosia, co go minąłem przejeżdżając skubańcowi pod pyskiem. (O tym zdarzeniu mam plan opowiedzieć w na YT w odcinku podsumowującym pierwszy rok z motocyklem.) Ze strzału adrenaliny nie mogłem jeszcze kilka dni ochłonąć. Kilka centymetrów dzieliło mnie od bardzo bliskiego kontaktu z największym zwierzęciem jakie w życiu widziałam. Stał sobie na drodze ot tak. Był G-I-G-A-N-T-Y-C-Z-N-Y! Właśnie bez tego typu przygód podróżowanie jest nudne.

W miarę szybko doszedłem do siebie jednak mijając Dęblin na niebie zaczęły pojawiać się błyskawice… wiadomo. Przejechałem tylko 40 kilometrów i zerwał się potworny wiatr. Stwierdziłem, że bez sensu już walczyć i zatrzymałem się na przystanku z wiatą, żeby przeczekać burzę. Burza przeszła tuż nad moją głową, blaszana wiata aż się trzęsła od grzmotów. 40 minut później burza przeszła, a z racji zbliżającej się godziny 22 postanowiłem ruszyć w drogę mimo deszczu. Do Warszawy dojechałem dopiero po północy po 6 godzinach od wyruszenia w drogę.

Dzień 2

Drugiego dnia podróży wczesna pobudka i wyjazd w kierunku Gdańska jeszcze tylko musiałem uzupełnić olej w silniku. Wylot z Warszawy w kierunku Płońska, piękna szeroka droga ze sporą ilością świateł i zaskakująco małym ruchem. Od Płońska droga wzdłuż budowanej trasy klasy S i ruch się wzmógł i zgęścił. Od wspomnianego Płońska miałem wielką ochotę napić się kawy, ale nie mogłem znaleźć żadnej stacji, która zaopatrzyła by mnie w nią. Dopiero w Mławie na horyzoncie pokazał się McDonald’s i uratował sytuację.

eSki to zło!

Wjechałem na drogę klasy S… i to było najbardziej koszmarne doświadczenie jakiego doznałem jeżdżąc motocyklem. Walka z wiatrem i kierowcami, którzy sfrustrowani staniem w korku postanowili nadrobić stracony czas to doznanie, które skutecznie zniechęciło mnie do jazdy S-kami. Kiedy zobaczyłem zjazd na Grunwald nie mogłem sobie odpuścić okazji na opuszczenie koszmarnej drogi i udania się w ciekawym kierunku.

DW rządzą!

W końcu moja podróż weszła na zupełnie inny, dużo przyjemniejszy, poziom. Drogi wojewódzkie to jednak idealne rozwiązanie dla spokojnej jazdy pięknymi zakamarkami kraju. Do samego Grunwaldu jednak nie dojechałem, bo musiałbym nadłożyć kilkanaście kilometrów, chociaż jak dzisiaj bym ponownie jechał tą drogą to nie zrezygnowałbym z tego punktu.

Najbliższe kilometry DW 537 to podziwianie widoków w województwie Warmińsko-Mazurskim. Droga choć wąska, dała mi masę zabawy, kilometrami była pusta, nawet samochodów nie mijałem. Zaraz za Lubawą skręciłem w kierunku Iławy, do źródeł NILu, jak sobie pomyślałem, bo pełno było w okolicy tablic rejestracyjnych zaczynających się od NIL. Nie było mnie w tych okolicach 30 lat. Od Iławy dalej na północ DW521 w kierunku Malborka. Zakochałem się w drogach północy, jednak miasta już mnie tak nie porwały. Pewnie, dlatego, że tylko przez nie przejeżdzałem.

W Malborku nie mogłem sobie darować, żeby nie podjechać pod Zamek Krzyżacki zrobić tam zdjęcie i pojechać dalej. Od Malborka wjechałem już na DK22, a przed Tczewem skręciłem na DK91 już w kierunku Gdańska. Nadal pusto, mimo, że podróżowałem w sobotę. Do Gdańska dotarłem około godziny 18 po 9 godzinach drogi. Dołączyłem do rodziny i ruszyliśmy już razem kierunku Białogóry.

W celu uniknięcia nie uniknionych korków w Rumii postanowiliśmy jechać równolegle do trasy przez osiedla i to było dobre rozwiązanie, bo do Redy dojechaliśmy praktycznie bez zatrzymywania się. W Wejherowie skręciliśmy na DW 218 i zaczęliśmy ostatnie 40 kilometrów najdłuższej jak dotąd podróży na motocyklu. Przez Kartoszyno wzdłuż brzegu Jeziora Żarnowickiego w kierunku Wierzchucina i dojechaliśmy.

W sumie podczas tych dwóch dni przejechałem 647 kilometrów. Z małymi przygodami z dużymi zwierzakami i jedną małą awarią. Droga najbardziej podobała mi się od opuszczenia S7 w Pawłowie do wjazdu na DK91 i przekroczeniu Wisły, czyli 150 kilometrów po genialnych drogach.

Białogóra

W Białogórze spędziliśmy cztery dni, koniec sierpnia okazał się bardzo wietrzny, chłodny, ale całe szczęście słoneczny. Plaża w Białogórze nie jest zatłoczona, a odchodząc kilkaset metrów od głównego wejścia można odpocząć od tłumów… w zasadzie całkiem samotnie. Łażąc po plaży pojawiło mi się w głowie kilka pomysłów… jedne bardzo szalone, inne trochę mniej, ale wszystkie do zrealizowania.

Zachody słońca nad morzem to coś niesamowitego. Nie nudzą się i można się gapić na fale w nieskończoność. Na plaży można spędzać całe godziny. To jest jedna z rzeczy, która przekonuje mnie do wypoczynku nad morzem. Mimo, że bywa ono wzburzone to szum i barwy potrafią naładować pozytywnie i uspokoić.

Białogóra trzy lata temu, kiedy byliśmy tu ostatnio była trochę bardziej dzika, bardziej w moim stylu. Teraz pojawiało się więcej miejsc noclegowych, bardziej rozwiniętych i widać, że miejscowość się rozwija. Motocykl na czas pobytu stał i czekał na drogę powrotną. Nawet za bardzo mnie na niego nie ciągnęło, jednak droga nad morze trochę mnie wymęczyła.

Droga powrotna

Teraz właśnie zacznie przygoda w podróży. Plan na tą drogę wyglądał podobnie jak poprzednio. Pierwszego dnia jedziemy do Torunia przez Lębork, Kościerzynę i Świecie. Drugiego dnia z Torunia mieliśmy pojechać przez Płock, Sochaczew, Kozienice do domu. Jak zwykle jednak planowanie jest dobre na papierze. Droga zajęła nam w sumie, aż trzy dni i jednak pojechaliśmy przez Warszawę.

Do Torunia

Pierwszego dnia wszystko odbyło się zgodnie z planem. Trasa bardzo ładna, z niedużym ruchem. W oczy rzuciły się miejsca, które były terenem zabudowanym i wsią, a miały tylko jedno gospodarstwo. Taka specyfika.

Z Białogóry do Torunia mieliśmy około 260 kilometrów. Jechało się bardzo przyjemnie, mimo, że temperatura lekko spadła. Przerwa w Lęborku na kawę i od tego miejsca aż do Krzewin jechaliśmy DW214. Później do Świecia DW272, wąską, ale bardzo atrakcyjną dla motocyklistów drogą. Chwilę za Świeciem wjechaliśmy na DK91 do Torunia.

Znowu odezwał się wiatr i musiałem trochę powalczyć o utrzymanie się na motocyklu. Drogi krajowe już nie są tak ciekawe do podróżowania, ale chcieliśmy szybko dotrzeć do Torunia, żeby jeszcze przejść na Stare Miasto i coś zjeść. Udało nam się całkiem sprawnie dotrzeć do Torunia. Swoją drogą polecam TOP Garden Aparthotel, bardzo przyjemne miejsce blisko Starego Miasta.

Przygody w trasie

Nie było to takie proste jakby się mogło wydawać. Ruszyliśmy zgodnie z planem. Trafiliśmy oczywiście na wahadła na DK91 zaraz za Toruniem. Jechaliśmy wzdłuż A1 i widziałem sceny z filmu Auta, gdzie kiedyś miejsca cieszące się pewnie sporym powodzeniem teraz stały opustoszałe. Droga układała się całkiem dobrze do okolic Ciechocinka, gdzie mój motocykl powiedział pas. Przestał jechać i nie mogłem go odpalić. Znowu odezwało się, że podróżowanie bez przygód jest nudne. Całe szczęście tuż za rogiem znajdował się warsztat A’Bell. Pomogli mi nie prawdopodobnie. Okazało się, że padł gaźnik. Chłopaki udostępnili narzędzia, a jak nie poradziłem sobie sam zostali po godzinach i pomogli uruchomić Keeway’a.

Niestety trwało to ponad 5 godzin, więc straciliśmy szanse na powrót tego dnia do domu. Mimo to, tych przygód i długiego czekanie podróżowanie nie było nudne.

Zapadłą decyzja, że jedziemy znowu do Warszawy i tam przenocujemy. Wybraliśmy trasę przez Włocławek, Płock i Nowy Dwór Mazowiecki. Droga od Włocławka do Płocka wzdłuż Wisły to jeden z najpiękniejszych odcinków tego wyjazdu. Most na Wiśle w Płocku to mój ulubiony kadr z tej drogi. Na niebie pojawiła się ciężka chmura pięknie oświetlona przez późno popołudniowe słońce… chmura niestety kierowała się w naszą stronę. uciekaliśmy przed nią aż do Nowego Dworu. Mazowieckiego. Tam nas dopadł deszcz, ale najgorsze, że zapadł też zmrok. Po ciemku w deszczu niekomfortowo podróżóje się samochodem, a co mówić o motocyklu. Kiedy dotarliśmy już do Warszawy deszcze przestał padać z taką intensywnością, ale pojawiło się kolejne zagrożenie – warszawscy kierowcy.

Dzień 3

Trzeci dzień powrotu do domu zaczęliśmy wcześnie rano i jechaliśmy drogą przez Otwock, Wilgę, Dęblin i Kurów. Najpierw do Dęblina drogą 801, która kiedy jest sucho i widno zyskuje na atrakcyjności. Później od Dęblina kawałek DK48 i w Moszczance wjechaliśmy na drogę techniczną wzdłuż S19. To właśnie na tej trasie miałem ten kontakt z łosiem. Całe szczęście tym razem obyło się bez takich atrakcji.

W sumie droga powrotna miała 666 km… może to tutaj jest źródło całej tej pokręconej drogi.

Podróżowanie bez przygód jest nudne!

Mimo tych wszystkich przygód, cały wyjazd był świetny. Ponad 1300 kilometrów w drodze, 5 województw, dwie awarie, łoś na drodze i tylko 5 motocyklistów, których minąłem. Wiele osób mówi, że to był szalony pomysł jechać nad morze na 125. Pewnie był, ale gdybym miał to powtórzyć to odpowiedziałbym jak por. Borewicz: Z największą przyjemnością! To był świetny sprawdzian jazdy długodystansowej, choć 474 drugiego dnia to najdłuższy dystans jaki pokonałem to nei jest moje ostatnie słowo w tej materii.
Bieszczady – Czerwiec 2021
Kiedy majowy wyjazd był udany to musiał nastąpić jeszcze jeden, tym razem czerwcowy wyjazd w Bieszczady na motocyklu. Zaraz po zakończeniu roku szkolnego wsiedliśmy w samochody i na motocykle i ruszyliśmy w kierunku gór. Przed nami było 7 dni jeżdżenia, łażenia i ładowania baterii.

Drugi wyjazd w Bieszczady na motocyklu 125ccm

Dzień #1 – Droga w Bieszczady

Po poprzednim wyjeździe i walce z ruchem wahadłowym w okolicach Biłgoraju, tym razem postanowiliśmy ominąć ten fragment drogi 835. W Biłgoraju skręciliśmy w kierunku Szczebrzeszyna i przez Zwierzyniec, Józefów i Oleszyce obrać kurs na Jarosław.

Jak zwykle z tą ekipą jechaliśmy na skraju chmury burzowej. W zasadzie od samego Lublina do Jarosławia, gdzie się wypogodziło. Burza, którą śledziliśmy wyrządziła spore spustoszenia we wsiach przez które przejeżdżaliśmy. Zalane piwnice, drogi i pola. Mijaliśmy pełno wozów strażackich jadących na interwencję.

Pogoda pozwoliła na relaks w drodze zrobiła się dopiero na Podkarpaciu. Dojeżdżając do Jarosławia jechaliśmy już w słońcu i dodatkowo po suchym asfalcie, nareszcie można było się w pełni delektować drogą. Kiedy minęliśmy Przemyśl, słońce już zaczęło zachodzić, a pierwsze bieszczadzkie serpentyny pokonywaliśmy już po zmroku.

Ostatni etap naszej drogi od Uherców Mineralnych w kierunku jeziora Solińskiego pokonywaliśmy mocno lokalnymi, wąskimi drogami. Było to bardzo męczące doświadczenie zwłaszcza, że podczas tej drogi trzymałem się założeń, że nie będę używał GPS i musiałem mocno skupić się na utrzymaniu właściwego kierunku. Kiedy minęliśmy zaporę w Solinie musiałem się już poddać z analogową jazdą. Było bardzo późno i znalezienie naszej kwatery musiało pójść sprawnie… oczywiście nie poszło, ale to już inna historia.

Po przejechaniu ponad 360 km dotarliśmy na miejsce.

Dzień #2 – Krywe pierwsze starcie

Pierwszy dzień w Bieszczadach to dla nas zawsze przetarcie. Postanowiliśmy się wybrać do jednego z moich ulubionych miejsc w Bieszczadach, czyli do Krywego. Prosty szlak, bez wspinania trzeba jedynie przejść spory kawałek asfaltem.

Krywe to w zasadzie miejsce w którym kiedyś (czyli przed akcją Wisła) był wieś o tej nazwie. Dawniej miejsce tętniące życiem zamieszkane przez ponad 400 osób, teraz jest opuszczone, a po dawnej wsi zostały tylko ruiny cerkwi. Obecnie jest tu jedno gospodarstwo. Krywe jednak zachwyca spokojem i pięknymi widokami. Mało uczęszczane miejsce w sam raz dla kogoś kto szuka ciszy i samotności w Bieszczadach.

Nasze wyjście jednak nie było do końca udane. Na początek przytrafiła się ulewa, ale taka wiosenno-letnia z całą masą wody. Jadąc na motocyklu zanim pomyślałem, żeby się zatrzymać i schować przed deszcze już byłem cały mokry. kurtka, spodnie i buty były kompletnie przemoczone, a deszcz padał dosłownie 3 minuty. Potem wyszło słońce i zrobiło się bardzo upalnie.

Po przejściu 5km odcinka asfaltem moje Mrówy były tak wymęczone pogodą, że dalszy marsz nie miał sensu. Trzeba było wrócić po samochód i zawrócić. Tym razem pokonała nas pogoda.
Dzień #3 – Krywe drugie starcie

Następnego dnia stwierdziliśmy, że trzeba wziąć rewanż na szlaku do Krywego. Tym razem podjechaliśmy na parking w okolicach Krywego, a nie na ten przy kościele w Zatwarnicy. Droga od tego miejsca już bya przyjemniejsza, bo widoki były ciekawsze i w szło się w zieleni, dzięki czemu upał aż tak nie doskwierał.
Rundka wokół wsi i obecnego gospodarstwa trwała około 3 godzin.

Dzień #4 – Jeziorka Duszatyńskie

Czwarty dzień naszego wyjazdu to wyjście do Jeziorek Duszatyńskich. Jest to kolejne ulubione miejsce w Bieszczadach, które odwiedziliśmy w tym roku. Droga z nad Soliny do Duszatyna przez Cisną i Komańczę to jedna za najpiękniejszych dróg jakie w życiu widziałem. Odcinek pomiędzy Wolą Michowską a Komańczą to jeden wielki zachwyt nad krajobrazem jaki tam można podziwiać.

Jadąc od strony Cisnej nawigacja kieruje do Duszatyna przez Smolnik, ale trzeba pamiętać, że przejazd tamtędy jest zamknięte ze wzglądu na konieczność przejechania przez drogę leśną i pokonania brodu na Osławie. Świetna trasa, którą przejechaliśmy kilkanaście lat temu, ale obecnie droga jest zamknięta dla ruchu samochodowego. Trzeba udać się do Komańczy i tam skręcić na Duszatyn.

Sam szlak do Jeziorek Duszatyńskich to wędrówka przez las, ale po błotnistych ścieżkach. Szlak na około 2 godziny bez wielkich podejść, bardzo przyjemnie idzie się przez las w upalny czerwcowy dzień. Pierwsze z jeziorek trzeba obejść dookoła, żeby dojść do drugiego, większego mniej zielonego. Bardzo dobra trasa dla tych, którzy nie bardzo dadzą radę na górskim szlaku albo dla tych, którzy potrzebują rozruchu przed dłuższym wyjściem w góry.
Dzień #5 – Połonina Wetlińska

Pozycja w zasadzie obowiązkowa dla wszystkich turystów w Bieszczadach. Niestety nie poszliśmy całą składem, bo Mrów nie dałyby rady z przejściem Połoniny zwłaszcza, że świetnie sobie poradzili w poprzednie dni. Wejście z Brzegów Górnych żółtym szlakiem około 1,5h pod górę, a potem w stronę Przełęczy Orłowicza około dwóch godzin. Piękne widoki, ale też duża ilość turystów. Z Przełęczy Orłowicza w dół 45-50 minut do Wetliny, chociaż na wszystkich oznaczeniach wskazywano nawet 2 godziny i 15 minut.

Trasa nie ekstremalnie wymagająca, ale już męcząca. Mimo, że mijaliśmy tu jak zawsze wielu turystów w klapakach, bez wody… nie wiem jak ci ludzie dają radę wejść i zejść z góry. Serio.

Wracając z Wetliny w kierunku Soliny przez Czarną na kilka kilometrów przed celem skończyło mi się paliwo. Pierwszy raz w życiu! Taka przygoda na zakończenie dnia! Dzięki tej przygodzie wyjazd w Bieszczady na motocyklu będzie już kompletny!
Dzień #6 – Baligród i wodospad Czartów Młyn

Szósty dzień to czas, kiedy na motocyklu po Bieszczadach pojeździła trochę Kasia. My z Mrówami zrobiliśmy wolne przedpołudnie w Baligrodzie na placu zabawa obok… czołgu.

Następnym punktem tego dnia było nasze odkrycie wyjazdu. Szlak, a w zasadzie ścieżka do wodospadu Czartów Młyn. Kilka kilometrów od Górzanki jest szlak do wodospadu Czartów Młyn. W zasadzie jak się nie poczyta przewodnika to ciężko tam trafić. Trzeba odszukać starą kapliczkę, a za nią miejsce składowania drewna. To właśnie tutaj.

Szlak w zasadzie jest dobry tylko w czasie, kiedy jest sucho, bo po większych deszczach ciężko przejść przez rzekę, bo nie ma mostu jest tylko bród. Sam szlak jest stosunkowo łatwy i krótki w tą i z powrotem do przejścia w dwie godziny. Oczywiście wliczając fotografowanie wodospadu.

Dzień #7 – żubry i powrót

Ostatniego dnia jeszcze trzeba było oczywiście zostać na obiad w Starym Siole. Przedpołudnie spędziliśmy na przeczekiwaniu deszczu w Zagrodzie Żubrów w Mucznem. Spędziliśmy tam prawie godzinę, bo ulewny deszcz odstraszał od jazdy na motocyklu. Po deszczu pojechaliśmy jeszcze w stronę Tarnawy Niżnej i Sianek. Chcieliśmy zobaczyć ruiny mostów kolejowych, ale okazało się, że… je remontują. Sianki to będzie temat do odwiedzenia, ale dopiero w następnym roku.
Po obiedzie nadszedł czas na powrót do domu. Ponownie ciężko było wyjeżdżać z Bieszczad. Trasa do domu przez Lesko, Sanok, Dynów, Biłgoraj i do Lublina. W planie mieliśmy ponownie minąć wahadła przed Biłgorajem jadąc przez Józefów i Zwierzyniec, ale pokręciłem drogę i zahaczyliśmy o Aleksandrów i… połowę wahadeł. W domu byliśmy po północy, a wjeżdżając do Lublina znowu złapał nas deszcz.

Podsumowanie

Podsumowując, podczas całego wyjazdu przejechaliśmy ponad 1500 kilometrów. Przeszliśmy kawał drogi, odkryliśmy nowe miejsce na krótkie wyjścia.

Motocykl spisywał się znakomicie. Pomimo suchości w baku i mokrości od deszczu wyjazd był bardzo udany. Plany tras na trzeci, ten wrześniowy, zmuszają nas do wyjazdu bez dzieci! Wyjazd w Bieszczady na motocyklu to świetny pomysł i ten wyjazd tylko to potwierdził. Powstał w głowie też pomysł na wakacyjny wyjazd nad morze również motocyklem! Podczas tego wyjazdu czułem się dużo pewniej na motocyklu i radość ze wszystkich serpentyn była jeszcze większa niż poprzednio.

Patronite

Przypominam, że W drodze będzie się rozwijać szybciej i ciekawiej jak zdobędę patronów. Będę Wam wdzięczny za dołączenie do projektu. Odwdzięczę się fotograficznie docierając do Was motocyklem bez GPS, oczywiście.
Bieszczady – Maj 2021
Długo się zbierałem do napisanie tego wpisu, ale w końcu się udało. Pierwszy trip motocyklowy w Bieszczady, w który się wybrałem. Kierunek był prosty do wyboru. Bieszczadzkie serpentyny, najlepsze jedzenie i ładowanie baterii. 1100 kilometrów w pięć dni, a wszystko oczywiście poza drogami krajowymi.

Pierwszy trip motocyklowy w Bieszczady

Pierwszy dzień pierwszego tripu na motocyklu w Bieszczady. Trasa zaplanowana i ustalona jeszcze w zimie. Oczywiście, żeby ominąć jak się da drogi krajowe. W bardzo ciepły majowy dzień ruszyliśmy w trasę, która prowadziła przez Biłgoraj, Przeworsk, Dynów, Sanok, Lesko, Cisną aż w końcu do Kalnicy. Trasa o długości 350 kilometrów.

Droga w Bieszczady

Bardzo ładnie położona. Sporo podjazdów, które dla 125 były sprawdzianem przed górami. Keeway poradził sobie całkiem nieźle. Jazda pod górę nie była najprzyjemniejsza i najłatwiejsza, ale każde wzniesienie zdobyte.

Za Biłgorajem wpadliśmy na serię świateł, bo remontują drogę 835 od Biłgoraja do Przeworską. Stanie na światłach w 30 stopniowym upale w pełnym słońcu w ubraniu motocyklowym to wątpliwa przyjemność, ale warto było chwilę pocierpieć.

Ruch na tej trasie był całkiem spory, zwłaszcza ciężarówek jadących z przeciwka. Mają one przed sobą dużą poduszkę z powietrza i niektóre podmuchy były bardzo mocne.

W okolicach Przeworską był pierwszy niezaplanowany postój. Jeden z samochodów naszej wyprawy zaczął świrować z kontrolkami i musieliśmy się na chwile zatrzymać. Okazało się, że to nic poważnego i pojechaliśmy dalej. Kolejny postój to już z winy Keeway’a. Chociaż też nie całkiem. Kilka tygodni przed wyjazdem zmieniałem dźwignie zmiany biegów, bo poprzednia się zużyła. Nie skontrowałem jej jednak śrubami i lekko się przesunęła i przestał wchodzić drugi bieg… i wszystkie wyżej też. Chwila na stacji, dwa klucze 10i można było jechać dalej. Fragment drogi od Dynowa do Grabownicy Starzeńskiej to chyba najładniejszy fragment tej drogi przed wjazdem na most w Huzelach.
Na obwodnicy Sanok są dwa podjazdy, które dały mi lekko w kość. Keeway bardzo wytrącał prędkość i musiałem trochę go rozbujać. Przed Leskiem dojechaliśmy do pierwszych serpentyn, które okazały się całkiem przyjemne do jazdy i były zapowiedzią zabawy jaka czekała nas w górach. W lesku tradycyjna przerwa na lody, żeby odpocząć przed wjazdem w Bieszczady.

Przejazd przez most w Huzelach, który jest bramą Bieszczad i przed nami najfajniejsze kilometry tej drogi. Mimo tego, że już prawie 300 kilometrów było za nami dopiero teraz zaczęła się prawdziwa jazda. Zmęczeni już powoli dawało o sobie znać, nie czułem się tak pewnie na motocyklu jak na początku drogi. Dotarliśmy do Kalnicy po godzinie 14, po 7 godzinach jazdy.

Jeszcze 10 kilometrów do Wetliny na obiad w Starym Siole i można odpoczywać jedząc pstrąga popijając bezalkoholowym, oczywiście, piwem.

Bieszczady

Plan podboju szlaków był przygotowany. Zaplanowane było wyjście do Tworylnego na rozruch, później Mała Rawka i Jeziorka Duszatyńskie.

Tworylne

Pierwszego dnia wybraliśmy się na lekki rozruch do Tworylnego. Dojazd do Tworylnego z Kalnicy przez Buk, Bukowiec i Terkę prowadził przez genialną drogę motocyklową, pełną podjazdów i zakrętów. Jedna z najfajniejszych dróg jakie pokonałem motocyklem.

Sam szlak z miejsca w którym kiedyś była wieś Studenne, a teraz jest tylko most i pozostałości po strażnicy niemieckiej, do Tworylnego jest bardzo przyjemny, bez utrudnień nawet na wiosnę. Ścieżka prowadzi wzdłuż Sanu, a po drodze mija się pełno zdziczałych sadów i miejsc, gdzie stały kiedyś domy.

Tworylne zawsze robi wrażenie spokojnego, niby nic tam nie ma, nic się nie dzieje, a czuć atmosferę… duchową. Mógłbym mieszkać w tak pięknie położonym miejscu.
Mała Rawka

Drugi dzień to wyjście na prawdziwy bieszczadzki szlak. Z Przełęczy Wyżniańskiej wyruszyliśmy około 11. Pochmurny dzień na dole mógł zwiastować też nie najlepszą pogodę na górze. Nie zraziło nas to. W połowie ostrego podejścia pod górę wykonałem obrót na kamieniu i skręciłem kostkę. Wiadomo przecież, że nie odpuszczę i poszedłem dalej.

Wyżej znalazło się jeszcze całkiem sporo śniegu, po którym Mrówy, a zwłaszcza MyLittleLeo nie bardzo dawał radę iść. Wdrapaliśmy się jednak na górę, gdzie mieliśmy piękny widok na… mgłę. Przemoczeni wychłodzeni zeszliśmy działem do Wetliny. Dzieciaki były wymęczone, po drodze narzekały na chłód, nie obracające się nogi i brak sił. Na dole jednak okazało się, że to było najlepsze wyjście w góry jakie miały. Byli zachwyceni, że dali radę. Nie bardziej niż ja.
Duszatyn, a właściwie Wołosatego

Kolejny dzień i kolejna zmiana planów. Chcieliśmy pójść do Jeziorek Duszatyńskich, ale jak się ufa planowaniu drogi algorytmom z aplikacji to jedzie się przez Smolnik i nie dojeżdża się do Duszatyna tylko do Mikowa. Jeziorka tym razem odpuściliśmy… całe szczęście, bo z moją nogą nie dałbym rady. Pojechaliśmy do Wołosatego szukać koni.

Koni oczywiście nie było, bo poszły na jakieś dalsze pastwiska. Poszliśmy jednak na punkt widokowy przy cmentarzy w Wołosatem popatrzeć się na Tarnice i inne góry.

Dlaczego z Mikowa do Wołosatego, przecież to nie pod drodze do Wetliny? Odpowiem jednym słowem… SERPENTYNY! To najlepsze, co człowiek wymyślił tworząc drogi.
Powrót

Ostatni dzień wyprawy. Powrót do domu. Z jednej strony smutno wyjeżdżać z Bieszczad, a z drugiej… jeszcze więcej serpentyn. Postanowiliśmy nie wracać tą samą drogą. Wybraliśmy wariant z Wetliny przez Przemyśl, Jarosław i później na Biłgoraj.

Pierwsza część drogi do Przemyślą pętlą bieszczadzką to wielka zabawa z zakrętami. Tymi dużymi i tymi mniejszymi. Świetna trasa z dobrą nawierzchnią. W Przemyślu obowiązkowa przerwa na lody w cukierni Fiore. Wyjeżdżając z Przemyśla trafiliśmy na deszcz… nie była to jakaś ulewa, ale padało konkretnie. Przestało jak się okazało na chwilę po tym jak przekroczyliśmy granice województwa lubelskiego. Postój na tankowanie w Biłgoraju, to był wymarzony postój po walce z wahadłami przy remoncie drogi. Godzina drogi zmarnowana na stanie na nie wyregulowanych światłach.

Po opuszczeniu stacji w Biłgoraju było już ciemno. Droga do Lublina po zmroku nie była taka ładna, ale ruch był nie duży, więc jechało się płynnie. Miałem już dość drogi, chciałem zsiąść z motocykla i położyć się. Do tego wszystkiego, kiedy dojeżdżaliśmy do Lublina zaczęło padać.

Pierwszy trip motocyklowy w Bieszczady nie był ostatni tego roku. W Bieszczady wróciliśmy w czerwcu i wrócimy we wrześniu.

Patronite

Przypominam, że W drodze będzie się rozwijać szybciej i ciekawiej jak zdobędę patronów. Będę Wam wdzięczny za dołączenie do projektu. Odwdzięczę się fotograficznie docierając do Was motocyklem bez GPS, oczywiście.
Bieszczady – Marzec 2021
Po zakończeniu kwarantanny covidowej postanowiliśmy zobaczyć Bieszczady w marcu, musieliśmy zmienić otoczenie. Wybór był prosty i jeden. Wetlina. Zamiast zaklinać wiosnę i jechać jej szukać pojechaliśmy znaleźć śnieg. No dobra, nie taki był cel, ale taki był skutek. Okazało się, że mimo wysokiej temperatury około 11 stopni, jest jeszcze go pełno. Nie zraziło nas to do wyjścia na szlak.

Droga

Korciło mnie, żeby w Bieszczady na motocyklu ruszyć już w marcu, ale rozsądek wygrał. Całe szczęście. Śnieg i krótki dzień nie sprzyjały jeździe na dwóch kołach. W drogę wyruszyliśmy autem. Mój pierwszy wyjazd w taką trasę jako pasażer od… 15 lat. Bardzo odświeżające doświadczenie. Mogłem się skupić na podziwianiu widoków za oknem.

Trasa z Lublina jest w jednej wielkiej budowie aż do Rzeszowa. Trwa budowa S19. Postępy od poprzedniego wyjazdu znaczne i widać na horyzoncie koniec jazdy po rozkopanych fragmentach. Od Rzeszowa jazda po wąskich drogach, ale czuć już klimat Bieszczad. Ruch znacznie mniejszy niż na odcinku do Rzeszowa.

Kiedy już minie się Sanok i dojedzie do Leska zaczyna się miejsce, która ładuje baterie życiowe. Dla mnie takim miejscem początkowym jest most na Sanie w Lesku. Tam jest ta magiczna granica Bieszczad. Przejeżdżając przez ten most zmienia się krajobraz na bardziej górski, mija się innych ludzi, inne domy. Automatycznie wszystko staje się jakieś… wolniejsze, bardziej dzikie.

Miejsce, gdzie ładuje się baterie życiowe

Pierwsze kroki skierowaliśmy do Brzegów Górnych. Posłuchać szumu Dwernika, ale przede wszystkim podziwiać widoki na Wielkiej Pętli Bieszczadzkiej z widokiem na Połoninę Caryńską. Kilka chwil gapienia się na góry i pojechaliśmy szukać jakiegoś posiłku na wynos w okolicach Wetliny.

Wetlina z widokiem na Połoninę Wetlińską w zachodzącym słońcu to jeden z najpiękniejszych widoków na Świecie. Nastraja spokojem. Śniadanie z tym samym widokiem w słońcu i cieple… aż się nie chce wstawać z krzesła. Jednak nie po to jedzie się w góry.

Forma po Covidzie i odrobina rozsądku podpowiadała krótką wyprawę na Przełęcz Orłowicza. To była dobra podpowiedź. Podczas wdrapywania się pod górę, ciężko było złapać i wyrównać oddech. Takie wędrowanie przez las, kiedy temperatura jest jak na marzec wysoka i świeci piękne słońce to sama przyjemność. Im bliżej jednak wyjścia z lasu zaczęło się robić chłodniej i coraz bardziej wiało. To była tylko zapowiedź tego co działo się górze.

Na Połoninie zawsze wieje, ale takiego wiatru nie pamiętam. Ciężko było ustać na nogach, nie mówiąc o swobodnym chodzeniu. Dlatego szybko zeszliśmy z powrotem do linii lasu. Droga w dół zajęła jak zwykle mniej czasu, ale przez część szlaku trzeba się było ześlizgiwać, a nie schodzić.

Zmiana pogody, czyli Bieszczady w marcu

Poranek w niedzielę miał być śnieżny, ale to co zastało nas za oknem było kompletnym zaskoczeniem. Na samochodzie warstwa 20cm śniegu, wszystko w okolicy przestało być wiosenne, a było białe! Najpiękniejszy atak zimy jaki można było sobie wyobrazić pod koniec marca. Przeszliśmy jeszcze przez Wetlinę pod kultową Bazę Ludzi z Mgły i trzeba było opuścić góry. Aż do maja…
Jak zawsze przypomnę Wam o moim Patronite, który pozwoli na rozwój bloga, kanału na YouTube i pasji do podróżowania. Zajrzyjcie też na Instagram i na kanał na YouTube, który mam nadzieje szybko się zapełni.
W Drodze #2 – Mikro zlot Superlight
W drugą trasę w ramach projektu W Drodze ruszyłem na małym spontanie. Zaczęło się od tego, że na Instagramie przeglądając zdjęcia z hasztagiem #keewaysuperlight trafiłem na konto Jana (@bodega_runner), który biega, jeździ właśnie na takim Keeway’u prowadzi podcast o winie, a później okazało się, że mamy wspólną znajomą.

Kilka raz wymienialiśmy się spostrzeżeniami, co do ulepszania naszych motocykli, a w końcu pojawił się pomysł, żeby się spotkać na trasie, zorganizować mikro zlot Superlight i chwilę pogadać w realu. Korzystając z pierwszych ciepłych dni w lutym umówiliśmy się w połowie drogi między Lublinem a Warszawą… padło na Dęblin.

Trasa

Trasa nadal unikając jak się da dróg krajowych i używania nawigacji. Zaplanowałem trasę w aplikacji Rever i wystarczyło ruszyć w drogę.

Jawidz – Dęblin – Nieznane mi rejony Lubelszczyzny

Pierwsza część drogi z Jawidza do Krasienina wiodła przez DW 828. Tak rozgrzewka przed resztą drogi. W Krasieninie skręciłem na DW 809, dla mnie całkiem nowe szlaki przez Samoklęski i Kamionkę. Bardzo ładnie położona trasa z małym natężeniem ruchu. Czysty relaks. Dalej przez Rudki i Michów. W Michowie opuściłem DW 809 na rzecz drogi powiatowej. Chwila postoju przy elektrowni wiatrowej.
Ruch zrobił się jeszcze mniejszy, bo nie wiem czy minąłem jakikolwiek samochód, aż do Baranowa. Gdzie lekko straciłem orientację w szlaku, ale szybko odnalazłem właściwą drogę dzięki mapie na tablicy na centralnym placu wsi. Ruszyłem dalej w stronę Skrudek, gdzie wjechałem na dawną DK 17. Ruchu tutaj nie było wcale, a droga równa bez wybojów, uskoków, żwiru i żadnych przeszkód.

Niestety sielanka skończyła się w Moszczance, gdzie musiałem skręcić na Dęblin na DK 48. Ruch znacznie większy, dlatego komfort jazdy spadł znacznie. Całe szczęście było nie wiele ciężarówek. Do Dęblina dotarłem po równo dwóch godzinach.

Mikro zlot Superlight

W Dęblinie na stacji benzynowej spotkałem się z Janem, chwilę pogadaliśmy na parkingu, wymieniliśmy się pomysłami na kolejne tripy. Pogadaliśmy o naszych motocyklach, co jest w nich takiego ekscytującego, zrobiliśmy kilka zdjęcia. Niestety nasze spotkanie nie trwało zbyt długo, bo trzeba było wracać przed spadkiem temperatury.
Dęblin – Jawidz – Szlak dawną drogą krajową

Tuż przed godziną 14 ruszyłem w drogę powrotną do domu. Przez Dęblin przejechaliśmy razem, Jan skręcił w kierunku Wisły, a ja znowu w kierunku Moszczanki. Ruch przy wyjeździe z miasta był znacznie większy niż godzinę wcześniej, ale zaraz za granicami miasta się rozładował. Droga powrotna dawaną krajówką była bardzo ciekawym doznaniem. Długie proste, ruchu nie było aż do Kurowa, bo minęła mnie tylko jedna ciężarówka. Równa i gładziutka trasa skończyła się kawałek przed Wygodą, gdzie musiałem przejechać na drugą stronę S17. Nawierzchnia tutaj nie była remontowana już od jakiegoś czasu i pamięta chwile jak była Drogą Krajową. Wąska, wyboista… nie wiem jak można nią było jeździć do Warszawy.

W Kurowie wjechałem na DW 874. Jadąc przez te wszystkie miejscowości, które mijało się dawniej jeżdżąc do stolicy zobaczyłem, że tam się nic przez ostatnie lata nie zmieniło. Za Garbowem skręciłem w kierunku Niemiec na drogę DW 828. Na tym etapie już zrobiło się chłodniej i chciałem szybciej dojechać do domu.

W Niemcach natknąłem… na korek. Godzina 15 to w tym miejscu równoznaczne z korkiem. Skręciłem w kierunku Lublina, żeby ominąć zator. Zrobiłem jeszcze małą pętle po Niemcach i skierowałem się do domu.

Podsumowanie

Pierwsza tak długa trasa. Było genialnie. Mimo, że to było koniec lutego to było 10 stopni na plusie i świeciło słońce. Bardzo przyjemna jazda. Jedynie momentami przez las było odczuwać jeszcze chłód i wtedy asfalt był mokry. Mój Superlight spisał się świetnie, choć wiem, że nie pokazał jeszcze pełni możliwości. Jak będzie cieplej na pewno będzie nam się jeszcze lepiej jechało. Spotkałem na trasie tylko dwóch motocyklistów… aż dziwne, że tak mało osób skorzystało z pięknej pogody.

Kolejny raz wychodzi, że spontaniczne wyjazdy układają się świetnie. Ponownie udało mi się przejechać trasę bez korzystania z nawigacji, co nadaje trasie analogowy wymiar. A to było od początku założeniem #W Drodze. Mikro zlot Superlight to był świetny pomysł. Doskonała okazja do poznania więcej użytkowników Superlightów.

W sumie w czasie 3h37′ przejechałem 190 km. Średnia prędkość to 50 km/h, Vmax to 91 km/h, a przelotowa około 75 km/h.

Patronite

Przypominam, że W Drodze będzie się rozwijać też dzięki Patronite. Jeśli chcecie pomóc w rozwoju tego projektu dołączcie tam do mnie. Lekko zmodyfikowałem progi od ostatniej trasy na bardziej ciekawe dla Patronów i dla mnie w sumie też. Pomóżcie zaplanować i zrealizować następne trasy.
W Drodze #1 – Motocyklem bez GPS – Mój pierwszy trip
No i ruszyło! Pierwszy raz w drodze. Nie mogę napisać, że to wielka podróż czy wyprawa. Pierwszy wyjazd dalej niż przysłowiowe „wokół komina”. Analogowe podróżowanie motocyklem bez GPS, na analogowym motocyklu. Bardzo mi się taka wersja wyprawy spodobała.

Pierwsze W drodze podzieliłem na dwa dni. W sobotę w jedną stronę, a w niedzielę powrót do domu. Wszystko przez słabe oświetlenie w Keeway’u. Przednia lampa nie daje tyle światła, żeby po zmroku czuć się pewnie, bo widać nie wiele.

Dzień 1 – Motocyklem bez GPS

W sobotę, kiedy pogoda miała być lepsza zaplanowana trasa była prawie dwukrotnie dłuższa niż na następnego dnia. Wyruszyłem z domu do Lublina, gdzie przegrupowaliśmy się z Mrówami. Z parkingu Skende zaczął się najdłuższa część tripu w kierunku Krupca. Nie była to droga najkrótszą trasą, ani najlepsza. Wybrałem lekko okrężną drogę ponieważ mijała ona drogi krajowe i ekspresowe. Wszystko dlatego, że brak mi doświadczenia motocyklowego, a przy okazji motocykl 125ccm nie koniecznie się sprawdzi na trasach kategorii „S”.

W sobotę dnia słonecznie, lekko wiało i było jak na początek grudnia całkiem ciepło. Jadąc na motocyklu to ciepło jednak nie było tak odczuwalne. Niestety pogoda zrobiła też małego psikusa… asfalt prawie przez całą trasę był kompletnie mokry, a to w połączeniu z nie najwyższej jakości oponą wymuszało jeszcze większą ostrożność.

Etap 1 – Kierunek Lublin

Pierwszy fragment trasy z domu do Lublina, który mam objeżdżony samochodem już od kilku lat na motocyklu wcale nie był trudniejszy. Wąska, kręta droga prowadząca przez 7 wsi aż do Lublina. Bardzo lubię tamtędy jeździć, a na motocyklu jest to jeszcze przyjemniejsza trasa. 20 kilometrów pustej krętej drogi

Etap 2 – Powrót do Jawidza

Moja trasa wiodła z Jawidza do Lublina, powrotem przez Jawidz, Spiczyn, Milejów, Trawniki do Krupca. Na całej długości trasy miałem trzy miejsca, które podwyższały tętno. Pierwsze to wjechanie na al. Spółdzielczości Pracy i skręcenie w lewo na światłach (!). Presji nie było do momentu ustawienia się za mną samochodu. Wszystko poszło całkiem sprawnie, bez stresu i przygód. Droga powrotna w okolice domu.

Etap 3 – Droga do Milejowa

Następnie w stronę Spiczyna drogą numer 829 długa prosta na otwartej przestrzeni… wywiało mnie konkretnie. Za Kijanami obrałem kierunek Łęczna. Całkiem przyjemny odcinek do jazdy, mały ruch, piękne słońce pozostawało tylko delektować się jazdą. Po około 5 kilometrach skręcałem na Ciechanki, żeby uniknąć wjazdu (w lewo!) na drogę krajową i przejazdu przez Łęczną. Musiałem jednak przeciąć DK82, ten stresujący moment okazał się, nie tak stresujący. Stanąłem na stopie, rozejrzałem się i… ogień!

Teraz wróciłem na drogę wojewódzką 829. To całkiem nowe rejony dla mnie. Nigdy nie zapuściłem się na tą stronę powiatu. Wyremontowana droga, równa nawierzchnia, choć mokra czułem się bardzo pewnie. Moja pierwsza wizyta, choć przejazdem w Milejowie wiązała się z przyciąganiem uwagi… jakiś debil na motocyklu w grudniu i jeszcze się cieszy jak głupek. Każdy by się gapił.

Po wyjeździe z Milejowa nawierzchnia trochę się zepsuła. Dojechałem do wsi Łysołaje, gdzie miałem skręcić w lewo na Pełczyn. Oczywiście przegapiłem skręt i musiałem zawrócić. Całe szczęście coś mi zaświtało od razu jak minąłem drogowskaz.

Etap 4 – Kierunek Trawniki

Pożegnałem się z drogą 829, równą nawierzchnią i małym ruchem. Do wsi Pełczyn jechałem w kolumnie 5 samochodów (skąd oni się tam wzięli to nie wiem). W Pełczynie miałem dokonać kolejnego skoku przez krajówkę, tym razem numer 12. I wiecie, co? Też nie było ruchu, więc przejechałem bez problemu.

Przejechałem przez Trawniki, gdzie stałem na światłach (!) Całkiem przyjemne miejsce, gdzie było więcej samochodów niż przez całą dotychczasową trasę. Zaraz a Trawnikami kolejny postój, bo jechał pociąg z kontenerami z Chin. Oczywiście nie mogłem wrzucić biegu „N”, bo przecież to takie proste.

Jadąc przez pola za Trwanikami miałbym pierwszego dzwona w mojej krótkiej przygodzie z motocyklem. Przed samym kołem wyskoczył mi koziołek z krzaków i wpadł w poślizg na wilgotnym asfalcie, całe szczęście poradził sobie i pobiegł przez pole. Zaraz przed Oleśnikami zatrzymałem się zrobić w końcu jakieś zdjęcia. Okolica pięknie położona, most kolejny genialnie się komponował. Wsiadłem na Keewaya i pojechałem dalej. Mijając Oleśniki, Dobryniów wypatrywałem ciągle skrętu na Borowicę, który był dopiero w Łopienniku Górnym, ale kto by o tym pamiętał jak przygotowuje sobie trasę, phi!
Etap 5 – Bzite

Najkrótszy, bo już na końcu trasy. Już miałem w głowie, żeby się zatrzymać, bo trochę ta uważna jazda mnie wyczerpała. Oprócz tego ciężko było jechać w trzech kurtkach. Dojechałem do Żulina, gdzie skręciłem w kierunku Bzite. Bardzo nie równa droga, może nie dziurawa, ale łaty robiły nie przyjemne trzęsienia. Zaraz za Bzite zaczął się równy asfalt, a finał drogi miałem już w zasięgu wzroku.

W sumie pierwszego dnia przejechałem 95 km. Bardzo przyjemna droga, ale dla mnie była wielkim wyzwaniem. Ze względu na niedostatki doświadczenia i świadomość lichego oświetlenia mojego Superlighta postanowiłem zostawić go na noc i wrócić samochodem.

Dzień 2 – Pod wiatr

Niedzielny poranek przywitał nas ochłodzeniem i dużo silniejszym wiatrem. Wiało na tyle mocno, że na poważnie rozważaliśmy rezygnację z drogi. Po chwili namysłu jednak padła decyzja, że jedziemy, bo nie wiadomo, kiedy będzie można sprawdzić motor do domu. Chciałem jak najszybciej dotrzeć do domu, bo uczucie chłodu podczas jazdy zapowiadało się nie przeciętnie.

Przed drogą powrotną jeszcze szybki wypad na stację benzynową zatankować i w drogę.

W niedzielę w drogę powrotną ruszyłem po 13. Tym razem z asystą Kasi w samochodzie. Droga tą samą trasą, co dzień wcześniej z pominięciem odcinka do Lublina. Miałem więcej przyjemności z jazdy mimo, silnego wiatru i niższej temperatury. Przypuszczam, że miało to związek z tym, że asfalt, był suchy, a ja pewniej się czułem z asystą rodziny. Szkody tylko, że pochmurny dzień odebrał urok krajobrazom. Nie było tak kolorowo jak dzień wcześniej. Droga była raczej luźna, z małym ruchem. Nikt nie chciał wyjeżdżać na taki wiatr. 50 kilometrów minęło nie wiadomo kiedy.

Podsumowanie, czyli jak nie kupować więcej badziewia

Droga bardzo ciekawa. Analogowe podróżowanie bardzo mi się spodobało. Jazda motocyklem bez GPS tylko z notatkami i papierową mapą, którą na wszelki wypadek trzymałem w plecaku. Każdy kilometr drogi sprawiał wielką radość. W sumie przez weekend pokonałem 145 kilometrów.

Wiosną i latem drogi będą na pewno moje! Zima jednak nie nadaje się na dłuższe trasy, chociaż… korci codziennie, żeby odpalić silnik.

Chciałem całą drogę nagrać kamerką sportową, ale… to coś, co kupiłem nie poradziło sobie ze wysokimi światłami, ruchem i stabilizacją obrazu. Kompletna porażka! Wiem, że cena to nie wszystko, ale kamerka sportowa powinna sobie radzić z nagraniem ruchu, a ta niestety nie podołała. Nie chciałem Was obrażać tak podłym nagraniem, dlatego filmu z trasy nie opublikuje.

Nie poddam się jednak i pojawi się w naszym ekwipunku jakaś porządna kamera.

Przypominam, że W drodze będzie się rozwijać szybciej i ciekawiej jak zdobędę patronów. Będę Wam wdzięczny za dołączenie do projektu. Odwdzięczę się fotograficznie docierając do Was motocyklem bez GPS, oczywiście.